Τίποτα δεν είναι μόνιμο!

Ο ήλιος ξεπρόβαλε ανάμεσα στα βουνά. Εκείνο το πρωινό είχε μια γλυκιά μελαγχολία. Από τα ηχεία του παλιού ραδιοφώνου, ακουγόταν οι στίχοι ενός τραγουδιού που σε κάνει να αναπολείς ακόμη περισσότερο τα χρόνια που πέρασαν... «Κανένα σημείο στη γη / δεν έχει τη λάμψη αυτή / που έχεις στα μάτια εσύ / και πάντα τη δίνεις σε μένα...» σιγοτραγούδησε τους στίχους ο Τώνης μελαγχολώντας!



Το καραβάκι πλησίασε στην ακτή κι ο ήλιος άρχισε να χαϊδεύει τα καταγάλανα νερά της ήσυχης θάλασσας. Για μια στιγμή στάθηκε, κοίταξε τον ουρανό και σκέφτηκε «τίποτα δεν είναι μόνιμο, όλα μπορούν να αλλάξουν».

Παντρεύεται η αδερφή μου και επέλεξε το μαγικό νησί της Σαντορίνης γι αυτό το γεγονός. Κι όπως ήταν αναμενόμενο ζω τις προετοιμασίες από πρώτο χέρι.
Κούραση, τρέξιμο, χιλιάδες επιλογές και άλλα τόσα τηλέφωνα και προτάσεις για κάτι διαφορετικό όπως λένε, τις ίδιες μαλακίες λένε όλοι! Πόσα λεφτά στα χαμένα! Χωρίς να ευχαριστιέται κανένας, μόνο ο εγωισμός κάποιων συγγενών που κρίνουν το καθετί, αλλά με ποιο κριτήριο;

Τι να πρωτοπώ; Εκκλησία, στολισμοί, βέρες, προσκλητήρια, μπομπονιέρες, νυφικό, κοστούμι, γλέντι, φωτογράφοι και για να μην αναφερθώ στην προετοιμασία της νύφης. Κομμωτήριο, μακιγιάζ, αποτρίχωση, όπου οι τιμές είναι τραγικές μόνο και μόνο επειδή είναι για γάμο. Εκμετάλλευση από παντού. Αλήθεια τα χρειαζόμαστε όλα αυτά; Ποτέ δεν με συγκινούσε ο γάμος στο τυπικό του κομμάτι.

Άσπρο νυφικό, μαύρο κοστούμι. Όπως κι η ζωή που αμφιταλαντεύεται σε μαύρο άσπρο. Όλα συμβολικά. Συμπτώσεις μαζεμένες; Ή ο καλύτερος συνδυασμός;

Δεν ονειρευόμουν ποτέ τον εαυτό μου με κουστούμι στην εκκλησία, να κάνω όλα αυτά τα στημένα που κάνουν όλοι. Την είσοδο στο κέντρο, τον πρώτο χορό, το κόψιμο της τούρτας, να χαιρετάω από τραπέζι σε τραπέζι ένα σωρό αγνώστους που δεν έχω ξαναδεί ποτέ αλλά είχαμε υποχρέωση να τους καλέσουμε, γιατί θα παρεξηγηθεί η μητέρα της τρίτης ξαδέρφης της μάνας μου αν δεν την καλέσουμε. Εκείνη μας είχε καλέσει στον γάμο της κόρης της, ασχέτως που δεν πήγα ποτέ και όλα αυτά με ένα ψεύτικο χαμόγελο στα χείλη! Δεν μου λέει τίποτα όλο αυτό το πανηγύρι. Ο γάμος για μένα είναι κάτι βαθύτερο και έτσι τον αντιμετωπίζω. Είναι μια ένωση πιο ουσιαστική και δεν είναι για όλους.

Θα ήθελα να γνωρίσω κάποια που να έχουμε την ίδια τρέλα, να σκεφτόμαστε και να επικοινωνούμε με τον ίδιο τρόπο αλλά και να αλληλοσυμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον, να ζήσουμε έντονα την σχέση μας, να είναι αυτή για μένα και εγώ γι αυτήν, και όταν θα είμαστε έτοιμοι για οικογένεια να πάμε σε ένα νησί, ούτε ακριβά νυφικά, ούτε καλεσμένους, ούτε τίποτα, μόνο εγώ και αυτή, με κουμπάρο κάποιον συμπαθητικό ταβερνιάρη και φωτογράφο τον έφηβο γιο του – χρειάζονται μήπως επαγγελματικές φωτογραφίες για να αποτυπωθεί ο έρωτας; Αυτός θα ήταν ο ιδανικός γάμος για μένα – η απλότητα σε όλο της το μεγαλείο!

-Άγγελος Μητσόπουλος-

(Ανέκδοτο διήγημα)