Η απάντηση κι η ευθύνη είσαι εσύ

«Η ποίηση σε βοηθάει να πεις αυτό που δεν αποδέχεται εύκολα κάποιος. Και όταν τη διαβάζεις σε βοηθάει να βρεις αυτό που ψάχνεις σε ανύποπτο χρόνο, ακόμα και όταν έχει χαθεί μια ιδέα. Γιατί γράφεις με την ψυχή και όχι με την πένα των υπογραφών.»

Το ταξίδι στις σελίδες του βιβλίου διέκοψε η φωνή του Τώνη...

«Άντρια τι διαβάζεις;»

«Ποίηση... ελληνική ποίηση!» απάντησε η Άντρια χωρίς να σηκώσει το βλέμμα από το βιβλίο που διάβαζε.

«Και γιατί συγκεκριμένα ελληνική;»

"Κάπνισαν τα τζάκια!"

Λίγοι οι έντιμοι. 

Με λίγους συνεννοείσαι.

Άλλος εφιάλτης.

Άλλος παραβάτης.

Άλλος κλέφτης.

Άλλος ψεύτης.

Άλλος προδομένος.

Κι άλλος εξωνημένος.

Κάποιος προσπαθεί,

όμως δεν αρκεί.

Σ 'ένα χωριό, δέκα νοματαίοι

οι πέντε δημαρχαίοι.

Σ' ένα σχολείο είκοσι διευθυντές

κοπάνα οι μαθητές.

Σ' ένα υπουργείο κλείσανε τα τζάμια

κάπνισαν τα τζάκια.

Βλέπεις τον τοίχο, 

γράφεις τον στίχο.

Περνάει ο χαφιές

και παίζετε μπουνιές.

Σου ζητάει χρήματα

και του δίνεις τρίμματα.

Τρίμματα απ' το πουλόβερ 

που σου χάρισε η Ευρώπη.

Ξενοικιάζεις το σπιτάκι 

και πετάς για την Ιθάκη.

~Άγγελος Μητσόπουλος

Πονηροί καιροί

Πονηροί καιροί.

Αληθοφανή ψέματα.

Ακούει κανείς;

Κρύφτηκαν όλοι.

Κάλπικες γνώμες,

σκάρτες συγγνώμες.

Πονηροί καιροί.

Άρρωστα μυαλά.

Είναι πλέον αργά... 

Αργά για πράξεις.

Από λόγια ξεράσαμε

το δικαίωμα χάσαμε.

Πονηροί καιροί.

Βάσει σχεδίου.

Δημοκρατία απούσα.

Στημένα παιχνίδια.

Χαμένη μια ζωή

γεμάτη η ψυχή.

~Άγγελος Μητσόπουλος

Βραχύς ήρωας

Βαθιά ψυχή. Γλυκιά ανάμνηση.

Την ημέρα αγώνας,

τη νύχτα αγωνιάς.

Πίστη που έγινε θεσμός.

Σπίτι γεμάτο ερωτήματα.

Δεν ξεχνώ, δεν φοβάμαι

και στο τζάμι αχνίζει

η φωνή του χθες.

Ήταν κραυγή ηρώων.

"Σάντα Ιρίνα"

Έμεινε αρκετή ώρα μέσα στη θάλασσα. Το μυαλό του άδειαζε και το μόνο που έβλεπε ήταν το απέραντο γαλάζιο. Κάποια στιγμή η Άντρια του φώναξε να έρθει στην ξαπλώστρα, καθώς είχαν έρθει οι καφέδες που είχαν παραγγείλει.

«Κάτσε να στεγνώσεις...» είπε στον Τώνη.

Η παραλία ήταν κατάμεστη και οι φωνές των λουόμενων δεν σε άφηναν να χαλαρώσεις, οπότε ο καφές ήταν μια όαση για τα νεύρα, έστω και placebo.

«Θέλω να μιλήσουμε σοβαρά, αν και δεν είναι το κατάλληλο μέρος…» συνέχισε να λέει η Άντρια.

Μπλεγμένα φτερά

Ποιο σύμπαν είναι αυτό...

που δεν βλέπει τις αδικίες;

Ποιο κάρμα είναι αυτό...

που μας αφήνει στην αυλή

της αβεβαιότητας;

Ποιο όνομα δίνεις

στη θλίψη σου...

Θάλασσα (ποίημα)

Θέλω να τα σπάσω όλα.

Σπάω μέσα μου τα πρέπει.

Γκρεμίζω τις γέφυρες

που έχει χτίσει η λογική

κι η θλίψη.

Καμία αλλαγή.

Τα χρόνια πέρασαν... (απόσπασμα διηγήματος)

Το μεγαλύτερο όνειρο του Τώνη είναι να φιλοτεχνήσει έναν πίνακα και να γίνει διάσημος ζωγράφος με τεράστια φήμη. Και όχι απαραίτητα με πολλά χρήματα. Άλλα σπουδάζεις και άλλα ονειρεύεσαι. Πόσες αλήθειες και πόσα όνειρα έχουν γραφτεί σε χαρτάκια, έχουν τσαλακωθεί και έχουν πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων. Χαμένες ιδέες. Χαμένα όνειρα, πάνε στα χαμένα. Κι έρχονται άλλες στιγμές, άλλα ζούμε, άλλα λέμε και κάνουμε λάθη, από τα οποία δεν μαθαίνουμε. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή, αν τα γράφαμε όλα αυτά κάθε μέρα σε ένα ημερολόγιο και ανατρέχαμε κάθε φορά που βλέπουμε τα σκούρα. Ένα είδος ψυχοθεραπείας μπορεί να γίνει κι αυτό.

Στα χρόνια της ύφεσης δεν βρέθηκε κανείς να πει κάτι διαφορετικό, να κάνει κάτι διαφορετικό… κι αν βρέθηκε, δεν τον είδαν αρκετοί.

Το πιο ουσιώδες μάθημα ζωής μέχρι στιγμής, πιστεύω πως το έχει δώσει ο πατέρας του Φοίβου, ο οποίος κάποτε ήταν πολύ φτωχός. Από μικρός δούλευε. Το πρωί πήγαινε σχολείο και το απόγευμα για δουλειά.  Κι όλα αυτά εν καιρώ ειρήνης.

Άδειες νύχτες. Ανώφελα ξενύχτια!

«Απεχθάνομαι όταν μια γυναίκα, αποκαλεί την φίλη της «μαλάκα». Επίσης απεχθάνομαι όσους μιλάνε δυνατά στο τηλέφωνο στους δημόσιους χώρους και κυρίως στα μέσα μαζικής μεταφοράς, πολλοί μάλιστα, συνήθως κάτι ψωνισμένα κοριτσάκια με ύφος και περπάτημα ιμιτασιόν top model, μιλάνε δυνατά επίτηδες ώστε να μάθει όλο το λεωφορείο τα προσωπικά τους, με ύφος του στυλ "τέλος, δεν τα σηκώνω εγώ αυτά, θα φύγει από εκεί που ήρθε" και όταν ξαναζούν το σκηνικό που περιγράφουν, τα δικαστήρια του τηλεφώνου έχουν ξεχαστεί. Όμως και τα αγόρια δεν πάνε πίσω. Έχω ακούσει αρκετές τηλεφωνικές υποσχέσεις για τσαμπουκάδες. Το απεχθάνομαι, με αποσυντονίζει και το θεωρώ αγένεια.

Μιλάνε επιδεικτικά στο κινητό οπουδήποτε, οποτεδήποτε, συχνά χωρίς λόγο και τις περισσότερες φορές χωρίς θέμα.

Τι χρώμα έχει το σκοτάδι;

Ένα διήγημα για την κρίση. Όχι μόνον την οικονομική, αλλά και την κρίση αξιών, πολιτισμού καθώς και την διφορούμενη κρίση των σχέσεων. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην αδικία που κυριαρχεί στην κοινωνία, είτε αυτή προκύπτει από την –απαίδευτη- κατοχή εξουσίας, είτε από τον υπέρμετρο εγωισμό σε συνδυασμό με τον φθόνο.

Το σημείο αναφοράς είναι ο τίτλος του βιβλίου, αλλά διαβάζοντας το διήγημα, δένει αρμονικά με την σκέψη, όπως το αεράκι, τα καλοκαιρινά ηλιόλουστα μεσημέρια στην άκρη της παραλίας που μας παθιάζει, για να συνεχίσουμε την ζωή!

Η μικρή Ελπίδα

Η ξαδέρφη της Άντριας μένει στην Στοκχόλμη τα τελευταία δέκα χρόνια. Δουλεύει σε μία μεγάλη εταιρεία εξαγωγών, εκεί όπου γνώρισε τον άντρα της με τον οποίο παντρεύτηκε πριν πέντε χρόνια στο νησί της Σαντορίνης. Έρχονται κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα για διακοπές. Έχουν αποκτήσει την μικρή Ελπίδα, η οποία έχει ιδιαίτερη αγάπη για την Ελλάδα, χώρα καταγωγής της μαμάς της.

Ο μύθος της λίμνης!

Τι ήταν αυτό; 

Αναρωτήθηκε και ακούμπησε στο πεζούλι που δεσπόζει πάνω από τη λίμνη.  Όπως γύρισε προς τα δεξιά είδε έναν ψαρά γύρω στα πενήντα, να μιλάει στο κινητό και να λέει: «πρόλαβα και το φωτογράφισα ήταν πολύ μεγάλο. Θα μου δώσεις τα χρήματα που σου ζήτησα;»

Πήρε την απάντηση και ανέκφραστος έκλεισε το κινητό του. Μάλλον δεν του άρεσε αυτό που άκουσε από την άλλη πλευρά. Αν κρίνεις από τον τρόπο που πέταξε το κινητό του, στο σακίδιο με τα δολώματα και τα ψαρικά εργαλεία.

Διστακτικά ο Τώνης αφού σηκώθηκε, πήγε προς το μέρος του ψαρά και τον ρώτησε με τρεμάμενη φωνή…

Αγροτεμάχιο στον Μαραθώνα!

Ίσως κάποτε να ήταν όλα πιο εύκολα. Άλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι. Είναι άλλο να ζεις το χίλια εννιακόσια εξήντα πέντε και άλλο το δύο χιλιάδες δέκα πέντε. Αλλά οι ανησυχίες δεν απουσιάζουν. Υπάρχουν τα θετικά, υπάρχουν και τα αρνητικά σε κάθε εποχή και σε κάθε γενιά. Αν σου ερχόταν το δύο χιλιάδες δέκα πέντε ένα εφάπαξ

Η απάντηση είσαι εσύ!

Είχε μια ακόμη ευκαιρία να ξεδιαλύνει τι ακριβώς θα έκανε στη ζωή της. Όχι πως δεν ήξερε τι ήθελε, αλλά κάποια γεγονότα την κρατούσαν πίσω και συνεχώς ανέβαλε τα όνειρα της. Το είχε πάρει απόφαση πλέον και ήταν διατεθειμένη να πληρώσει κάθε τίμημα.

Τίποτα δεν είναι μόνιμο!

Ο ήλιος ξεπρόβαλε ανάμεσα στα βουνά. Εκείνο το πρωινό είχε μια γλυκιά μελαγχολία. Από τα ηχεία του παλιού ραδιοφώνου, ακουγόταν οι στίχοι ενός τραγουδιού που σε κάνει να αναπολείς ακόμη περισσότερο τα χρόνια που πέρασαν... «Κανένα σημείο στη γη / δεν έχει τη λάμψη αυτή / που έχεις στα μάτια εσύ / και πάντα τη δίνεις σε μένα...» σιγοτραγούδησε τους στίχους ο Τώνης μελαγχολώντας!

Έπαινος για το ποίημα "Μεσσίας άπειρος"

Ανέλπιστος Σωτήρας!

Η αδερφή μου εργαζόταν σε μία μεγάλη πολυεθνική εταιρία. Ο μισθός της ήταν πεντακόσια ευρώ το μήνα, αν και ο τζίρος της εταιρίας έφτανε πολλά εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Σχεδόν κάθε μέρα έκανε υπερωρίες, απλήρωτες εννοείται, οι οποίες συμπλήρωναν ένα δωδεκάωρο εργασίας την ημέρα. Όπως ήταν λογικό, κάποια στιγμή και αφού είχε φτάσει ο κόμπος στο χτένι, πιέστηκε υπερβολικά και αντέδρασε. Γυρνούσε στο σπίτι και μου τηλεφωνούσε κλαίγοντας.

Ξεχασμένοι απ' όλους!

.

Αδικία. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα τόσο αβίαστα. Έβρεχε ασταμάτητα, τα τζάμια του αυτοκινήτου είχαν θολώσει και το ρολόι έδειχνε τέσσερις παρά δέκα, απόγευμα Δευτέρας.

Μια δυνατή λάμψη διέκοψε τον λογισμό του Τώνη, έστω και για λίγο. Και πάλι η σκέψη συνέχισε το χορό της.

Μονόχρωμοι τοίχοι

"Κάθε μέρα που περνάει κοστίζει σε μας..."  μπλα μπλα μπλα… ακουγόταν από την τηλεόραση. Ήταν το δελτίο ειδήσεων στις οχτώ. Όχι ότι το παρακολουθούσε, απλά είχε ανοιχτή την τηλεόραση, ανοιχτή και τη σκέψη του, που έτρεχε στην ιδέα για την επιχείρηση που ήθελε -και δεν μπορούσε- να ανοίξει. Ένα χώρο πολιτισμού, όπου θα γίνονται διάφορα καλλιτεχνικά δρώμενα. Με το foyer (φουαγιέ) και με μία μεγάλη βιβλιοθήκη, με σκηνή για ομιλίες και συναυλίες και τοίχους μεγάλους

"Μικρό καφέ"

Αφού περπάτησαν στον πεζόδρομο της οδού Αλήθειας, στην κεντρική αγορά της πόλης, έφτασαν στο café.
Η ώρα ήταν 12:30 και το μαγαζί ήταν γεμάτο. Τι πρωτότυπο για μεσημέρι Σαββάτου.
Ο Τώνης μπήκε πρώτος, άνοιξε την πόρτα και μετά από μια γρήγορη ματιά, το βλέμμα του έπεσε σ’ ένα μεσήλικο ζευγάρι που μόλις είχε πληρώσει τη σερβιτόρα κι ετοιμάζονταν να εγκαταλείψουν τις καρέκλες που είχαν «νοικιάσει» για την τελευταία ώρα.

Μεσσίας άπειρος

Αν υπήρχε δικαιοσύνη

δεν θα ξυπνούσαμε

το πρωί,

να πάμε να στηθούμε

στην ουρά για ένα

καλύτερο αύριο.

Θα υπήρχαν

βραδινά γραφεία

«καλύτερου αύριο»

και μόνο οι αλήτες

θα ξυπνούσαν το πρωί.

Άντε και κάνα δυο ποιητές

οι οποίοι θα πήγαιναν

κόντρα στο κατεστημένο.

-Άγγελος Μητσόπουλος

Εφήμεροι

Είναι απίστευτο πόσο αλώβητα

μένουν τα κτίρια και τα τοπία

στο πέρασμα του χρόνου.

Και περνάνε οι άνθρωποι και

δεν μαθαίνουν πόσο εφήμεροι είναι.

~Άγγελος Μητσόπουλος 

Η εγγύηση για την ελπίδα... είναι τα όνειρά μας!

Φωτογραφία: Άκης Χαραλάμπους

Ας χτίσουμε έναν κόσμο γεμάτο όνειρα και ελπίδες.

Πριν πράξουμε οτιδήποτε, να έχουμε στο μυαλό μας

το μέλλον, γιατί είμαστε υπεύθυνοι για τον κόσμο 

που θα κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές.

Ας μάθουμε να σεβόμαστε τον συνάνθρωπο μας.

Ας ζήσουμε με ζωντάνια, γεμάτοι ενέργεια.

Κορυφή

Φώναξες τόσο δυνατά
που σ’ άκουσε και το χθες.
Ήταν μια κραυγή απόγνωσης
και μετά κενό.

Πως ανέβηκες εκεί πάνω;
Ποιος πίστεψε σ’ εσένα;
Κανείς.
Κανείς δεν σου έδωσε
την ευκαιρία που έψαχνες,
την πήρες μόνη σου.
Έφτασες στην κορυφή.

Όμως δεν είδες αυτό που
περίμενες. Αυτό που είχες
ονειρευτεί.
Αντίκρισες τα πτώματ
στα οποία πάτησες κι εσύ
για να αναδυθείς.

Μετάγγιση συναισθημάτων

Υπάρχουν διάφορα είδη ψυχοθεραπείας.

Το δικό μου είναι να γράφω βιβλία.

Όχι δεν είναι σωστός ο ορισμός.

Μου αρέσει... ότι νιώθω, ότι με πειράζει,

ότι αισθάνομαι, να το μεταφέρω με ευλάβεια 

σε πρώην λευκές ή κίτρινες σελίδες. 

Σαν ένα είδος μετάγγισης συναισθημάτων

και μετάλλαξης των λογισμών.

Από σκέψη και βίωμα 

σε βιβλία και εμπνεύσεις!

~Άγγελος Μητσόπουλος

Σκοτάδι

Θλιμμένα πρόσωπα. Βυθισμένα.

Πνιγμένα στο γιατί.

Άλλο ένα δάκρυ εξαϋλώθηκε.

Μα ο πόνος τα μάτια γεμίζει.

Οι αισθήσεις λιγοστεύουν. Σκοτάδι.

Μαύρος ο δρόμος. Τα βήματα βαραίνουν.

Μείναν απότιστα τα λουλούδια. Βουβά.

Και τα πουλιά σωπάσαν.

Παγώσαν τα βουνά κι οι κάμποι

ανατριχιάσαν.

Κάποιος ακόμη ελπίζει.

Μα τα χρώματα δεν είναι όπως πριν.

Κι η μουσική έχασε μια νότα.

Το δάκρυ βρήκε νότα.

~ Άγγελος Μητσόπουλος