Πέμπτη 30 Απριλίου 2015

Στο άπειρο


Κατανοώ τη ζωή αλλιώς.
Όσα παλεύεις να έχεις σήμερα,
θα τα βρεις στη ζωή μετά.
Η επίνοια είναι άπειρη
αν η καρδιά κρατήσει τον παλμό της.
Δε φοβάμαι το άγνωστο.
Σκοπός μου να ανακαλύψω τη γαλήνη.
Να ξεπεράσω τις αντοχές μου.

Δεν υπάρχουν όρια στο μυαλό.
Ανθρώπινες φωνές, δεν ακούω πια.
Νιώθω μονάχα την αγάπη,
όσων δεν δίστασαν να δακρύσουν.

Ότι αγαπάς. Το ζεις με πάθος.
Η έμπνευση είναι άπειρη,
αν δεν κοιτάς συνεχώς την ώρα.
Δεν προτρέχει, υπομένει.
Αναζητώ επαφές, με φίλους.
Ακολουθώ το χάρισμα της ζωής.

Δεν υπάρχουν εμπόδια.
Εφήμερα λόγια... δεν ακούω.
Διακρίνω μονάχα τις ψυχές,
όσων δεν πρόφτασαν να ζήσουν.

~Άγγελος Μητσόπουλος

Κυριακή 26 Απριλίου 2015

Αν μπορούσες να πεις...


Αν μπορούσες να ζητήσεις συγνώμη,
δεν θα επιπλέαμε στην αποξένωση
θα ζούσαμε μονοιασμένοι-
συνήθως η λογική διχάζει.

Αν μπορούσες να πεις σε κάποιον σ' αγαπώ
θα γκρέμιζες όλα τα τείχη,
θα έβαζες ένα λιθαράκι
στο οικοδόμημα της αγάπης.

Αν μπορούσες να αποκριθείς ευχαριστώ
θα πλησίαζες ολοένα πιο κοντά μου
και μαζί θα βρίσκαμε το δρόμο
που οδηγεί στο ολόφωτο λημέρι.

Αν τα λόγια σου έκρυβαν στοργή
θα βιώναμε το θαύμα
και δεν θα ήμασταν απλά τα θύματα.

~Άγγελος Μητσόπουλος

Τρίτη 21 Απριλίου 2015

Άνθρωπε...

Σκίτσο: Άκης Χαραλάμπους

Άνθρωπε, είσαι δίπλα μου λες
πολλές φορές δεν σε βλέπω
Άνθρωπε, μόνος σου κλαις
απ' το ψέμα σου, απέχω.

Έχεις όνειρα λες
και ξεχνάς την αγάπη
έχεις μείνει στο χθες
και σου φταίει το δάκρυ.

Δεν κοιτάζεις τον ήλιο 
σε ζαλίζει το φως
έχασες κι άλλο φίλο
κι έχεις γίνει εχθρός.

Του εαυτού σου εχθρός
του μυαλού εφιάλτης
στην καρδιά σου ο βυθός 
αποθήκη της στάχτης.

Άνθρωπε, τι απέγινε η Ήρα
ξέχασε τη ζωή;
Άνθρωπε, εσύ φτιάχνεις τη μοίρα
ζώντας κάθε στιγμή.

~ΑΓΓΕΛΟΣ•ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Σάββατο 18 Απριλίου 2015

Αλήθειες


Το ζητούμενο είναι πως 
δεν αντέξατε τις αλήθειες 
που σας είπαν σε μια στιγμή,
αλλά αντέχετε το ψέμα 
με το οποίο σας θρέφουν συνεχώς.

~Άγγελος Μητσόπουλος

Πέμπτη 16 Απριλίου 2015

Δεν φοβάμαι τίποτα


Έχει συννεφιάσει η καρδιά.
Μόνο η μουσική,
μου κρατάει συντροφιά.
Ο χρόνος έχει παγώσει.
Τίποτα δεν πετάει 
στον ουρανό της σκέψης.

Τα μάτια έχουν πλημμυρίσει
από δάκρυα.
Είναι η βροχή της ψυχής.
Γίνονται πιο έντονοι οι παλμοί
και το χτες πληγώνει τη στιγμή.

Αναζητώ σε λίγες λέξεις
τη δύναμη της ψυχής,
μήπως καταφέρω να αποδράσω.
Προσπαθώ να γελάσω.
Όλα θα γίνουν καλύτερα.

Τρίτη 14 Απριλίου 2015

Ατέρμονες παγίδες


Πέρασαν οι μέρες μας.
Οι ωραίες μας στιγμές.
Πλέον τα φιλιά μας, ζουν σε βιβλία.
Έγιναν στίχοι και μελωδίες
που δεν ακούμε μαζί.

Λόγια γράφτηκαν σε κάρτες.
Άλλες κάηκαν, άλλες έμειναν
στα κουτιά των αναμνήσεων.
Οι πράξεις κρύφτηκαν
στην αίγλη της μέρας.
Άλλες έδυσαν κι άλλες
κλειδώθηκαν σε ατέρμονες
παγίδες.

Δευτέρα 13 Απριλίου 2015

Η πόλη των ονείρων


Ανακάλυψα την πόλη των ονείρων,
δεν είναι μακριά,
μπορείς να την επισκεφτείς όποτε θέλεις.
Είναι κοντά στα συναισθήματα
και απέναντι από τις σκέψεις.
Αρκεί να ανοίξεις την καρδιά σου.

Ανακάλυψα την πόλη των ονείρων,
δεν έχει σπίτια,
αλλά μπορείς να χτίσεις παλάτια.
Εκεί, τα χρώματα του ήλιου είναι πιο φωτεινά
κι ο ουρανός μοιάζει με κήπο όπου ευδοκιμούν
ευχές.

Ανακάλυψα την πόλη των ονείρων,
δεν θα μείνω όμως για πολύ,
γιατί η νύχτα σιμώνει
και είναι δύσκολο να βγεις από εκεί,
όταν ο ήλιος δύσει και νυχτώσει.
Γι' αυτό ξεκίνα την αυγή.

~Άγγελος Μητσόπουλος

Τετάρτη 8 Απριλίου 2015

Απέραντη σιωπή


Κοιτάζω τη λάμψη των ματιών σου,
βλέπω μέσα τους την ελπίδα.
Το βλέμμα, σα μαχαίρι, 
κόβει στη μέση το διάλογο,
δεν έχω κουράγιο να επιμείνω.
Εγκαταλείπω τη σκέψη σου
και τριγυρίζω στην απέραντη σιωπή.

Προσπαθώ να επανέλθω
στο επίκεντρο της καρδιάς σου,
όμως η αίσθηση δυσφορίας
με οδηγεί σε απόμερα στέκια.

~Άγγελος Μητσόπουλος

Κυριακή 5 Απριλίου 2015

Φυγάδευση


Άφησα το παρελθόν στο σκοτάδι
και λίγο πριν από την ταπείνωση,
ήρθε η στιγμή που μου ζητάει να ξεπληρώσω
τις φιλοδοξίες.

Ένιωσα απίστευτη εμπάθεια,
σα να φυγάδευσαν από μέσα μου την πραότητα,
κάνω όμως υπομονή, χωρίς περιττά σφάλματα.

Μια πλειάδα ερεθισμάτων συνθέτουν το παρόν
και κάπως έτσι τελειώνει το παιχνίδι της ανάμνησης.

~Άγγελος Μητσόπουλος

Παρασκευή 3 Απριλίου 2015

Μια πέτρα τραγούδησε


Πολύ κοντά στον ουρανό.
Ο ήλιος έμοιαζε, να μου μιλάει,
η φύση και τα δέντρα με κοιτούσαν.
Όλα σε πλήρη αρμονία.
Έτσι θέλω τη ζωή μου.

Το χρώμα του ουρανού δεν αλλάζει,
ούτε το χρώμα της ψυχής.
Η οπτική γωνία διαφέρει.
Μέσα από αυτά τα δύο
ξεκινάει η μελωδία της ζήσης.
Εκπέμπουν μοναδική ζωτικότητα.
Είμαι παρών. Όλη η φύση γύρω μου.
Αναζητώ γαλήνη, εκεί θα τη βρω,
γιατί μόνο εκεί υπάρχει.

Με υπομονή ο σπόρος γίνεται δέντρο
και τα φύλλα συνεχίζουν τη διάδοση
της ύπαρξης.
Η ρόδα της ζωής συνεχώς γυρίζει.

Άκουσα μια πέτρα να τραγουδάει
κι έτσι προχώρησα.
Ο αέρας χόρευε στο ρυθμό της.
Αιώνια ο ήλιος φωτίζει τις ζωές.
Και τα αστέρια διαδίδουν
τη δύναμή του, στη νύχτα.

Πηγαίνω πιο κάτω, όχι στη ζωή 
αλλά στο απόμερο μονοπάτι, 
ενός αναζωογονητικού δάσους.
Βρέθηκα εκεί...
Όπως τότε πριν χρόνια,
βρέθηκα στη ζωή.  Κάτι μας οδηγεί.
Είναι η ψυχή που κατοικεί στο σώμα,
μέχρι να αποχωρήσει για άλλους κόσμους

~Άγγελος Μητσόπουλος