Πέμπτη 23 Αυγούστου 2018

Άδειες νύχτες. Ανώφελα ξενύχτια!


«Απεχθάνομαι όταν μια γυναίκα, αποκαλεί την φίλη της «μαλάκα». Επίσης απεχθάνομαι όσους μιλάνε δυνατά στο τηλέφωνο στους δημόσιους χώρους και κυρίως στα μέσα μαζικής μεταφοράς, πολλοί μάλιστα, συνήθως κάτι ψωνισμένα κοριτσάκια με ύφος και περπάτημα ιμιτασιόν top model, μιλάνε δυνατά επίτηδες ώστε να μάθει όλο το λεωφορείο τα προσωπικά τους, με ύφος του στυλ "τέλος, δεν τα σηκώνω εγώ αυτά, θα φύγει από εκεί που ήρθε" και όταν ξαναζούν το σκηνικό που περιγράφουν, τα δικαστήρια του τηλεφώνου έχουν ξεχαστεί. Όμως και τα αγόρια δεν πάνε πίσω. Έχω ακούσει αρκετές τηλεφωνικές υποσχέσεις για τσαμπουκάδες. Το απεχθάνομαι, με αποσυντονίζει και το θεωρώ αγένεια.
Μιλάνε επιδεικτικά στο κινητό οπουδήποτε, οποτεδήποτε, συχνά χωρίς λόγο και τις περισσότερες φορές χωρίς θέμα.

Τρίτη 7 Αυγούστου 2018

Τι χρώμα έχει το σκοτάδι;


Ένα διήγημα για την κρίση. Όχι μόνον την οικονομική, αλλά και την κρίση αξιών, πολιτισμού καθώς και την διφορούμενη κρίση των σχέσεων. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην αδικία που κυριαρχεί στην κοινωνία, είτε αυτή προκύπτει από την –απαίδευτη- κατοχή εξουσίας, είτε από τον υπέρμετρο εγωισμό σε συνδυασμό με τον φθόνο.
Το σημείο αναφοράς είναι ο τίτλος του βιβλίου, αλλά διαβάζοντας το διήγημα, δένει αρμονικά με την σκέψη, όπως το αεράκι, τα καλοκαιρινά ηλιόλουστα μεσημέρια στην άκρη της παραλίας που μας παθιάζει, για να συνεχίσουμε την ζωή!