Τρίτη 29 Μαΐου 2018

Ανέλπιστος Σωτήρας!

Η αδερφή μου εργαζόταν σε μία μεγάλη πολυεθνική εταιρία. Ο μισθός της ήταν πεντακόσια ευρώ το μήνα, αν και ο τζίρος της εταιρίας έφτανε πολλά εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Σχεδόν κάθε μέρα έκανε υπερωρίες, απλήρωτες εννοείται, οι οποίες συμπλήρωναν ένα δωδεκάωρο εργασίας την ημέρα. Όπως ήταν λογικό, κάποια στιγμή και αφού είχε φτάσει ο κόμπος στο χτένι, πιέστηκε υπερβολικά και αντέδρασε. Γυρνούσε στο σπίτι και μου τηλεφωνούσε κλαίγοντας.



Μου έλεγε πως θέλουν με ψίχουλα να τους στύψουν την ψυχή ώστε να πλουτίσουν τα στελέχη. Είναι πολύ δυνατή, αλλά τους τελευταίους μήνες είχε φθαρεί ψυχολογικά σε υπερθετικό βαθμό. Πραγματικά, τι να πεις σε τέτοιες στιγμές; Όταν ξέρεις πως βρίσκεται στα είκοσι επτά, στην πιο δημιουργική ηλικία της. Όταν ξέρεις πως έχει δώσει τα πάντα, για να σπουδάσει αυτό που αγαπάει περισσότερο και μάλιστα έχει αποφοιτήσει με τον καλύτερο βαθμό. Και τελικά η ανταμοιβή για όλα αυτά να είναι η δουλειά από τις εννιά το πρωί έως τις εννιά το βράδυ.

Άρχισε λοιπόν να ακολουθεί μόνο το ωράριο της. Εξέχουσα συμπεριφορά και δούλευε τις ώρες που προέβλεπε η σύμβαση. Της έκαναν παρατήρηση, λέγοντας πως θα πρέπει να μείνει παραπάνω και πως δεν είναι σωστό να φεύγει νωρίτερα από τους “συναδέλφους” της.

Ας γελάσω... ποιούς; Συνάδελφοι που έρχονται στις έντεκα το πρωί στο γραφείο, καργάρουν μ' ένα πακέτο αποτσίγαρα το τασάκι, δεν έχουν πτυχίο και πληρώνονται με δύο χιλιάρικα το μήνα. Απάντησε πως στο ωράριό της παράγει το έργο που απαιτείται. Έκαναν το παν ώστε να την ρίξουν στην παγίδα, να κακολογήσει τους συναδέλφους της, αλλά κρατήθηκε γερά από την αξιοπρέπειά της.

Όπως ήταν αναμενόμενο προσπάθησαν με αθέμιτους τρόπους να υποβιβάσουν το ηθικό της, ώστε να παραιτηθεί, αλλά δεν τα κατάφεραν. Δεν πέτυχαν τους υποχθόνιους σκοπούς τους, οπότε συνέχισε να φεύγει στην ώρα της και όχι στην ώρα που ήθελαν τα αφεντικά.

Όπως ήταν επόμενο, την απέλυσαν.
Καλύτερα να παίρνει τριακόσια ευρώ από το ταμείο ανεργίας -για λίγο καιρό- παρά να προσπαθεί κάθε νυχτωμένος καριερίστας να τη μετατρέψει σε μια άψυχη μηχανή παραγωγής, για τα δικά του οφέλη. Οι άνθρωποι που ξέρουν τι αξίζουν και έχουν για οδηγό την αξιοπρέπεια και την εντιμότητα βρίσκουν το δρόμο τους. Έστω και αργά. Κανένας δεν χάθηκε, απλά διδάχθηκε περισσότερα για τις ανθρώπινες σχέσεις και δη τις επαγγελματικές, ώστε την επόμενη φορά που θα βρεθεί κάποιος ανέλπιστος σωτήρας, να ελιχθεί καταλλήλως.

Και η συνέχεια όμως είναι ψυχοφθόρα. Το ζούμε από κοινού. Μπροστά σε εφημερίδες, μήπως βρεθεί η αγγελία που θα ανοίξει νέους ορίζοντες, αλλά τις περισσότερες φορές η αναζήτηση δεν είναι όπως την περιμένεις. Στην καλύτερη περίπτωση, κλείνεις ραντεβού για συνέντευξη κι ότι βγει.

Ώρες ώρες μου έρχεται να απαντήσω όπως θα τους άξιζε άλλα κρατιέμαι γιατί έχω ανάγκη την δουλειά! Που τελικά δεν με προσλαμβάνουν αλλά λέμε τώρα.

-Άγγελος Μητσόπουλος-
Ανέκδοτα διήγημα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου