Αδικία. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα τόσο αβίαστα. Έβρεχε ασταμάτητα, τα τζάμια του αυτοκινήτου είχαν θολώσει και το ρολόι έδειχνε τέσσερις παρά δέκα, απόγευμα Δευτέρας.
Μια δυνατή λάμψη διέκοψε τον λογισμό του Τώνη, έστω και για λίγο. Και πάλι η σκέψη συνέχισε το χορό της.
«Άραγε τι να είναι αυτό που μας κρατάει στη ζωή. Όλος ο αγώνας γίνεται για τα χρήματα και στην τελική, τίποτα δεν γίνεται με χρήματα. Είναι ένα μέσο για έλεγχο και καθοδήγηση. Ποτέ δεν είχα ιδιαίτερα καλή σχέση με τα χρήματα. Κι όταν τα είχα προσπαθούσα να τα χρησιμοποιώ για τις άμεσες ανάγκες. Το χρήμα είναι καλός υπηρέτης, αλλά κακός αφέντης. Υπηρετεί τα θέλω και αφεντεύει τα πρέπει».
Σήκωσε το κεφάλι και κοίταξε έξω… μπροστά του ήταν παρκαρισμένο ένα λευκόPeugeot το οποίο είχε κλείσει την έξοδο του παρκινγκ. Δεξιά στεκόταν ένας μεσήλικας άνδρας ο οποίος φορούσε γυαλιά μυωπίας και μόλις είχε κατέβει από το αυτοκίνητό του, άνοιξε τον χώρο αποσκευών του αυτοκινήτου πήρε μια ξαπλώστρα κι αφού πίεσε το κουμπί του κεντρικού κλειδώματος, έκλεισαν οι πόρτες, στη συνέχεια προχώρησε στην παράπλευρη είσοδο του νοσοκομείου και μπήκε μέσα.
Παρατηρώντας τον κόσμο περνούσε η ώρα μέχρι να έρθει η Άντρια για να φύγουν. Είχε πάει επίσκεψη σ’ έναν θείο της μαμάς της, έναν παππού 103 χρονών, ο οποίος νοσηλευόταν στην καρδιολογική κλινική του νοσοκομείου.
Σε τέτοιες ηλικίες, οι άνθρωποι έχουν ζήσει σχεδόν τα πάντα κι αν δεν τα έχουν ζήσει μέχρι τότε δεν πρόκειται να τα ζήσουν. Άσε που αν δεν είχαν περιούσια και καλή σύνταξη, ποιος ξέρει σε ποιο απομακρυσμένο χωριό θα ατένιζαν τον ουρανό και θα παραμιλούσαν, ξεχασμένοι απ’ όλους.
-Άγγελος Μητσόπουλος-
*Απόσπασμα από το ανέκδοτο διήγημα με τίτλο "Θελω να πεθάνω στην Σαντορίνη"
Μια δυνατή λάμψη διέκοψε τον λογισμό του Τώνη, έστω και για λίγο. Και πάλι η σκέψη συνέχισε το χορό της.
«Άραγε τι να είναι αυτό που μας κρατάει στη ζωή. Όλος ο αγώνας γίνεται για τα χρήματα και στην τελική, τίποτα δεν γίνεται με χρήματα. Είναι ένα μέσο για έλεγχο και καθοδήγηση. Ποτέ δεν είχα ιδιαίτερα καλή σχέση με τα χρήματα. Κι όταν τα είχα προσπαθούσα να τα χρησιμοποιώ για τις άμεσες ανάγκες. Το χρήμα είναι καλός υπηρέτης, αλλά κακός αφέντης. Υπηρετεί τα θέλω και αφεντεύει τα πρέπει».
Σήκωσε το κεφάλι και κοίταξε έξω… μπροστά του ήταν παρκαρισμένο ένα λευκόPeugeot το οποίο είχε κλείσει την έξοδο του παρκινγκ. Δεξιά στεκόταν ένας μεσήλικας άνδρας ο οποίος φορούσε γυαλιά μυωπίας και μόλις είχε κατέβει από το αυτοκίνητό του, άνοιξε τον χώρο αποσκευών του αυτοκινήτου πήρε μια ξαπλώστρα κι αφού πίεσε το κουμπί του κεντρικού κλειδώματος, έκλεισαν οι πόρτες, στη συνέχεια προχώρησε στην παράπλευρη είσοδο του νοσοκομείου και μπήκε μέσα.
Παρατηρώντας τον κόσμο περνούσε η ώρα μέχρι να έρθει η Άντρια για να φύγουν. Είχε πάει επίσκεψη σ’ έναν θείο της μαμάς της, έναν παππού 103 χρονών, ο οποίος νοσηλευόταν στην καρδιολογική κλινική του νοσοκομείου.
Σε τέτοιες ηλικίες, οι άνθρωποι έχουν ζήσει σχεδόν τα πάντα κι αν δεν τα έχουν ζήσει μέχρι τότε δεν πρόκειται να τα ζήσουν. Άσε που αν δεν είχαν περιούσια και καλή σύνταξη, ποιος ξέρει σε ποιο απομακρυσμένο χωριό θα ατένιζαν τον ουρανό και θα παραμιλούσαν, ξεχασμένοι απ’ όλους.
-Άγγελος Μητσόπουλος-
*Απόσπασμα από το ανέκδοτο διήγημα με τίτλο "Θελω να πεθάνω στην Σαντορίνη"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου