Δεν ξέρω πως, αλλά θα βρω τον τρόπο,
σιγά μη δειλιάσω
εμπρός στον απέραντο χείμαρρο του μυαλού.
Προσπαθώ να αποδράσω από τα δεσμά της μοίρας
που με κρατάνε όμηρο στης μελαγχολίας το σκηνικό,
λες κι είναι έγκλημα η ζωή.
Κι αν είναι; μου φωνάζει η σκέψη.
Τίποτα δεν εμποδίζει τη θέληση.
Μπορώ να σκαρφαλώσω στην κορυφή της ευφυίας
και να υψώσω για σημαία τις παιδικές μου προσδοκίες,
που τις σκορπάει η υποκρισία σαν ξερά φύλλα.
Κλείνω τα μάτια και τραγουδάω με ορμή,
χωρίς να σκέφτομαι το νόημα των μελωδικών στίχων,
απλώς ακούω της καρδιάς το χτύπο να δυναμώνει
και με αισιοδοξία υπογράφω την επιθυμία των αισθήσεων.
~Άγγελος Μητσόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου