Δαιμόνιος πόλος

Μέσα στα σμήνη σε χρώμα βαθύ

περνάει η Ισμήνη και κλαίει η γη.

Δίπλα στο κάστρο οι γυρολόγοι

έχουν στηθεί στο δρόμο

κι απ' το παράθυρο το μοιρολόι

τρέχει κι ανατριχιάζει τον ώμο.

Στους δίπλα δρόμους πέφτει ο πότης

πίνει για να ξεχάσει τους πόνους

όμως στον κόσμο μοιάζει προδότης.

Μα ποιοι είναι αυτοί

που θα τον κρίνουν

και θα γελάνε ως το πρωί

μόνοι στο πάτωμα τα δάκρυα πίνουν

και δεν αντέχουν την προσμονή.

Ένας ακόμη χαμένος πια ρόλος

για επανάσταση η απαρχή

μοιάζει στα μάτια, δαιμόνιος πόλος

μια πεταμένη στον βούρκο ωδή.

Όλα θα μείνουν επί της γης

σαν τον καπνό που μας ζαλίζει

κι ακόμη ένας ποιητής

την έμπνευση του θα μακαρίζει.

-Άγγελος Μητσόπουλος