Σε περίμενα, σε περιμένω...

Είναι κι οι νύχτες που περιμένεις να σταματήσουν όλες οι φωνές κι οι θόρυβοι, για να πιάσεις το βιβλίο και να το διαβάσεις μέχρι το πρωί.
Σε περίμενα, σε περιμένω. Πόσα τραγούδια να ακούσω μόνος μου;
Πόσο να πιω αν δεν έχω τη γεύση των χειλιών σου;
Πόσο να αντέξω όρθιος αν δεν με κρατάνε τα δικά σου χέρια;
Σε περίμενα, σε περιμένω. Θα έρθεις;

Ο ήλιος βγαίνει, χάνεται. Έρχεται ξανά και ξανά, αλλά εσύ πουθενά. Και το φεγγάρι κλαίει, σ' έχει δει αλλά εγώ δεν σε είδα ακόμη. Μου τα είπε όλα η ψυχή.
Πως είναι τα μάτια σου, τα χείλη σου, το σώμα σου, η χροιά σου... σ' ακούω!
Σε περίμενα, σε περιμένω. Τι νιώθεις;
Πώς σε φωνάζουν τα λουλούδια;

Έχεις φίλο τον άνεμο και τ αστέρια για να σε οδηγούν, έλα, τι περιμένεις;
Σε περίμενα μια ζωή! Εξήγηση υπάρχει για όλα. Το θέμα είναι πότε θα την πάρεις.
Δεν είναι αυτό που έγραψες στο χέρι μου, είναι αυτό που έγραψες στην καρδιά μου. Με κρατάει ζωντανό στην αρένα της αγάπης. Είσαι λίγο περισσότερο απ' ότι νομίζεις.
Άλλη μια στιγμή πέρασε, για να μακρύνει τη ζωή. Ποια ζωή; Ζεις ή περιμένεις να ζήσεις;

Τόσο δύσκολες οι αγκαλιές. Και πως να μείνεις εδώ; δεν αναζητώ απαντήσεις, εξάλλου βρίσκονται μέσα στις ερωτήσεις. Μάντεψε τι θέλω και τα ξαναλέμε, αλλά να θυμάσαι, το αύριο δεν ζει.

Να κάθομαι ώρες να σε κοιτώ.
Κι όσα θέλω να πω τα μάτια φωνάζουν.
Να κάθομαι ώρες να σε κοιτώ.

Κι όσα αγάπησα σε σένα να με βγάζουν.

~ Άγγελος Μητσόπουλος