Χορός, που τραγούδι δεν έχει.

Να μη νοιάζεται κανείς και κανείς να μην σε θυμάται. Έτσι είναι οι άνθρωποι, ξεχνάνε. Επιλέγουν τι θα κρατήσουν και τι θα χρησιμοποιήσουν.

Μόνο ο ήχος των πουλιών και η λάμψη του ήλιου, να διαπερνά τα πράσινα φύλλα. Η ώρα πάλι κόλλησε και δείχνει την άβυσσο, συμφώνησε να μείνει κι άλλο. Μην αφήσεις τις σκέψεις να σε κάνουν είλωτα, βγες στο σεργιάνι του διαλογισμού και μόνο έτσι θα φτάσεις εκεί.

Πλέον εδώ που φτάσαμε δεν έχει γυρισμό. Η ζωή είναι κοινή για όλους, όπως και η γη, αλλά το πως θα περπατήσει καθένας είναι τελείως διαφορετικό πράγμα. 

Μπορεί η καλή μέρα να φαίνεται από το πρωί και δεν εννοώ από τα καιρικά φαινόμενα, αλλά από τη διάθεση και την όρεξή μας.

Όλα γίνονται για να βρισκόμαστε σε μία συνεχή ροή, σ' έναν αδιάκοπο αγώνα. Και σ αυτή τη μάχη, χρειάζεται να αποδείξεις πως είσαι ικανός να κρατάς την ισορροπία. Όπως και στο ποδήλατο, όσο κάνεις πετάλι, το ποδήλατο κινείται, όταν σταματήσεις, χάνεις την ισορροπία και πέφτεις. Τόσο απλό.

Αχ, αυτή η υπομονή. Ποτέ δεν μας αφήνει σε ησυχία. Τα θέλει, όλα δικά της. Θέλει συνεχώς έργα, αποδείξεις, πως είμαστε δυνατοί να ανταπεξέλθουμε στις προκλήσεις.

Χρειάζεται ανθρώπους ουσίας και όχι ανθρώπους εξουσίας. Να δουλεύεις για ένα αποτέλεσμα και να προσπαθείς να αναδείξεις τα ιδεώδη και τις αξίες.

.. οι σκέψεις συνεχίζουν τον τρελό χορό τους.

Χορός, που τραγούδι δεν έχει. Μόνο τη μελωδία από τις σταγόνες της βροχής, που σε κάνουν να ανοιγοκλείσεις, τα μάτια κι να πεις “είναι ψέμα”.

Κι αν κάτι έμαθα σήμερα, θα στο πω τώρα... “αυτός που συμπεριφέρεται στην γυναίκα του σαν “πριγκίπισσα” έχει μεγαλώσει στα χέρια μιας “βασίλισσας”!

 ~Άγγελος Μητσόπουλος