Έφυγε και
το φεγγάρι. Λίγο πριν την αυγή και τα
συναισθήματα, πολύ μπερδεμένα.
Η σκέψη
θολή, σαν τοπίο στην ομίχλη.
Όλα είναι
ένα παιχνίδι σαν κι αυτό που παίζαμε
μικροί και δεν θέλαμε να τελειώσει,
γιατί περνούσαμε ωραία. Καμία πραγματική
αλλαγή. Ελάχιστος εντυπωσιασμός για να
περάσει η μέρα και να ‘ρθει η επόμενη
για να αναβάλλουμε για αύριο.
Ατέλειωτες
συνήθειες που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα
μας. Άλλες μπορούμε και τις εγκαταλείπουμε
κι άλλες γίνονται οδηγοί της ζωής μας.
Δεν είναι
και τόσο άπιαστο το όνειρο που δεν ζήσαμε
ακόμη. Απλά μέχρι να το πάρουμε απόφαση
και να πούμε όλα μπορούν να συμβούν και
να το πιστέψουμε, μπορεί να περάσει μια
ολόκληρη γενιά. Και μέχρι να ξαναγίνει
η “επανάσταση” να περάσει κι άλλη γενιά
και να χαθούν οι ιδέες στο δρόμο για την
επιστροφή.
Αν δεν
νιώσεις μια ιδέα και δεν την υλοποιήσεις
τότε θα υλοποιήσει εσένα σε παρελθόν.
Και μάλιστα πολύ εύκολα. Όπως χάνεται
τα βράδια η σκιά, στο σκοτάδι. Όπως, ο
καπνός από το τσιγάρο υψώνεται και
γίνεται ένα με το τοπίο και καταλήγει
πάλι σε μας.
~Άγγελος Μητσόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου