Επί δεκαετίες η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος προετοίμαζαν το κοινό για οικουμενικές πανδημίες από ιούς. Ήδη από δεκαετία του '70 έχουμε σχετικά μυθιστορήματα (χωρίς να ξεχνάμε τα λαϊκά σπλάτερ με ζόμπι, ενώ άλλοτε ο βαμπιρισμός προσομοιάζεται με ιό) και αργότερα ο πιο λαϊκός κινηματογράφος, ειδικά στη δεκαετία του '90 και στον ΚΑ΄ αιώνα.
Κοινή συνισταμένη όλων αυτών ήταν το δυστοπικό περιβάλλον. Όχι η επιστημονική φαντασία, αλλά η λογική διαχείρισης του κοινού, των ασθενών και των υγειών ανθρώπων. Κοινό στοιχείο η καταστροφή πόλεων με βόμβες ή ο στρατιωτικός περιορισμός σε ελεγχόμενες ζώνες. Η κήρυξη στρατιωτικού νόμου χωρίς χούντα και χωρίς πόλεμο, στο όνομα της ασφάλειας.
Το κοινό είναι πια προετοιμασμένο για τέτοιες καταστάσεις. Η τέχνη ως ιδεολογία μεταφέρει αξίες και αρχές. Είδαμε πόσο εύκολα το αποδέχονται στην Ευρώπη και την Κίνα με πόλεις εκατομμυρίων ανθρώπων να μετατρέπονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης κι απομονωμένες ζώνες υψηλής τεχνολογίας.
Είναι η απόλυτη δυστοπία, το επόμενο βήμα από τον έλεγχο των καμερών. Στο όνομα της ασφάλειας (αυτό το ζήσαμε τους patriot act και τους λοιπούς αντιτρομοκρατικούς) και της υγείας απομονώνονται υγιείς πληθυσμοί.
Και ήδη αυτό αποτελεί ένα ισχυρό προηγούμενο για μελλοντικά σχέδια για μεγάλες κοινωνικές εκρήξεις. Στην Κίνα (και στην Ιταλία λιγότερο) βλέπουμε ένα νέο κοινωνικό μοντέλο διαχείρισης κρίσεων, με τη συγκατάθεση της Δύσης.
~Δημήτρης Χλωπτσιούδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου