Μετά
από είκοσι λεπτά μέσα στο αυτοκίνητο, έφτασαν στο ξενοδοχείο, όπου η θέα ήταν
μοναδική. Απερίγραπτα όμορφο τοπίο,
παραδεισένιο... δεν υπάρχουν λόγια.
Αν
υπάρχουν τόσο όμορφοι άνθρωποι, όσο απαράμιλλο είναι αυτό το νησί, τότε υπάρχει
ελπίδα για την ανθρωπότητα. Αυθεντική ομορφιά. Γαλανά νερά. Μαγικά ηλιοβασιλέματα.
Μέχρι και το πέταγμα των γλάρων είναι μοναδικό. Δεν είναι ακριβώς πέταγμα,
είναι ένα είδος λατρείας στα ειδυλλιακά σημεία των πελάγων. Εδώ βρίσκεις τη
γαλήνη.
«Θέλω
να πεθάνω στην Σαντορίνη» έλεγε και ξανάλεγε ο Τώνης. Εδώ γεννιέσαι και
αναγεννιέσαι κάθε φορά. Είναι η ενέργεια διαφορετική, διεγείρει τις αισθήσεις.
Αν είσαι ποιητής το καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή, αν είσαι ζωγράφος
ζηλεύεις τα χρώματα κι αν είσαι ο Δημιουργός θέλεις εδώ να μείνεις, εσαεί.
«Άντρια
έχεις αναρωτηθεί, από που πήρε το όνομα η Σαντορίνη;» είπε με ενθουσιώδες
βλέμμα ο Τώνης.
«Ναι
και θα ήθελα να μάθω... το γνωρίζεις Τώνη;»
«Βεβαίως,
το όνομα της, προέκυψε πολλά χρόνια πριν, από τους διερχόμενους Φράγκους
Σταυροφόρους οι οποίοι για τον ανεφοδιασμό τους στεκόταν κοντά στην εκκλησία
της Αγίας Ειρήνης, την οποία αποκαλούσαν Σάντα Ιρίνα» είπε ο Τώνης.
~Άγγελος Μητσόπουλος
(Θέλω να πεθάνω στην Σαντορίνη, 2018)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου