45 λεπτά... (απ' την Αυστρία)

Βράδιασε στην πλατεία Λαού. Το αυτοκίνητο σταμάτησε στον δρόμο που βρίσκεται στην μέση της πλατείας, εκεί που κάθε Τρίτη στήνουν τους πάγκους οι μικροπωλητές με φρούτα, λαχανικά, αυγά χωριάτικα και μέλι θυμαρίσιο.

Πόσα χρόνια θα χρειαστεί να περάσουν μέχρι να μάθει ο κόσμος να λέει την αλήθεια και να καίει το ψέμα.

Φυσάει τώρα, ο αέρας της αλλαγής είναι. Αλλάζει ο δήμαρχος της πόλης. Έρχεται με νέες θέσεις, με όραμα. Αλλά μήπως δεν θα τον κατηγορήσουν κι αυτόν για αποχή.
Τόσα χρόνια, που ήσουν;
Τόσες φορές που σώπασες, ποιο όνειρο σκότωσες; "Θα τον ρωτήσουν οι επαναστάτες."

Περνάει η ώρα, αλλά η νύχτα μένει ανένδοτη. Το πάρκινγκ γεμίζει με αυτοκίνητα. Πηγαίνουν να δούνε τη νέα ταινία στον κινηματογράφο, κανονικά με εισιτήριο, πατλάκια και αναψυκτικό.

Με 45 λεπτά (του ευρώ) τι εισιτήριο να αγοράσεις;
Ούτε τον τίτλο δεν θα προλάβεις να διαβάσεις. Χιλιοπαιγμένοι ρόλοι, πληρωμένα στενάρια και τα ίδια πρόσωπα να πρωταγωνιστούν. 

Εσύ θα πας στο θέατρο πρωί πρωί, να περιμένεις στην σειρά, για να πάρεις το συσσίτιο που μοιράζουν οι άρχοντες, μήπως και μαζέψουν καμιά ορφανή ψήφο. Η ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο, δεν ήρθε ακόμη. Θα έρθει άραγε;

-Άγγελος Μητσόπουλος-