"Σάντα Ιρίνα"

Έμεινε αρκετή ώρα μέσα στη θάλασσα. Το μυαλό του άδειαζε και το μόνο που έβλεπε ήταν το απέραντο γαλάζιο. Κάποια στιγμή η Άντρια του φώναξε να έρθει στην ξαπλώστρα, καθώς είχαν έρθει οι καφέδες που είχαν παραγγείλει.

«Κάτσε να στεγνώσεις...» είπε στον Τώνη.

Η παραλία ήταν κατάμεστη και οι φωνές των λουόμενων δεν σε άφηναν να χαλαρώσεις, οπότε ο καφές ήταν μια όαση για τα νεύρα, έστω και placebo.

«Θέλω να μιλήσουμε σοβαρά, αν και δεν είναι το κατάλληλο μέρος…» συνέχισε να λέει η Άντρια.

Ο Τώνης την κοίταξε με απορία… «τι να θέλει να συζητήσουμε άραγε» σκέφτηκε... και ρούφηξε την πρώτη τζούρα από τον καφέ.

«Είδα στο διαδίκτυο μία αγγελία για εργασία.» είπε χαμηλόφωνα η Άντρια και συνέχισε «έχει σχέση με το αντικείμενο σπουδών σου. Ζητείται βοηθός λογιστή σε μία εταιρία μεταφορών. Πιστεύω πως είναι καλή ευκαιρία, γι' αυτό καλό θα είναι να πάρεις τηλέφωνο άμεσα».

 Την άκουγε προσεκτικά, καθώς ήξερε πως τα οικονομικά τους, εκείνη την περίοδο ήταν χάλια. «Εντάξει, σημείωσε τον αριθμό και θα επικοινωνήσω αύριο μαζί τους.» είπε ο Τώνης, σπάζοντας τη σιωπή του μετά από αρκετά λεπτά.

Το βλέμμα της Άντριας, χάθηκε στον ήλιο σαν το πέταγμα του γλάρου... πίστευε πως έχει πολλές δυνατότητες ο Τώνης, αλλά χρειαζόταν περισσότερη τύχη. Είχε δύο χρόνια στην ανεργία και στα τριάντα του χρόνια, η υπομονή έχει μειωθεί, όπως και οι επαγγελματικές προτάσεις.

Στο παρελθόν είχε δοκιμάσει αρκετά επαγγέλματα, όπως σερβιτόρος, ελαιοχρωματιστής, πωλητής μέχρι να καταλήξει στα είκοσι πέντε και για μία τριετία να δουλεύει σε λογιστικό γραφείο σε καλή θέση, από την οποία απολύθηκε καθώς έκλεισε το γραφείο και δεν πήρε ποτέ την αποζημίωση που δικαιούταν.

Για τα επόμενα δέκα λεπτά, δεν μίλησε κανείς από τους δύο. Βυθίστηκαν κι οι δυο σε σκέψεις... ώσπου ακούστηκε η φωνή της Άντριας «λέω να φύγουμε...» και με ένα νεύμα συμφώνησε και ο Τώνης.

Μετά από είκοσι λεπτά μέσα στο αυτοκίνητο, έφτασαν στο ξενοδοχείο, όπου η θέα ήταν μοναδική.  Απερίγραπτα όμορφο τοπίο, παραδεισένιο... δεν υπάρχουν λόγια.

Αν υπάρχουν τόσο όμορφοι άνθρωποι, όσο απαράμιλλο είναι αυτό το νησί, τότε υπάρχει ελπίδα για την ανθρωπότητα. Αυθεντική ομορφιά. Γαλανά νερά. Μαγικά ηλιοβασιλέματα. Μέχρι και το πέταγμα των γλάρων είναι μοναδικό. Δεν είναι ακριβώς πέταγμα, είναι ένα είδος λατρείας στα ειδυλλιακά σημεία των πελάγων. Εδώ βρίσκεις τη γαλήνη.

«Θέλω να πεθάνω στην Σαντορίνη» έλεγε και ξανάλεγε ο Τώνης. Εδώ γεννιέσαι και αναγεννιέσαι κάθε φορά. Είναι η ενέργεια διαφορετική, διεγείρει τις αισθήσεις. Αν είσαι ποιητής το καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή, αν είσαι ζωγράφος ζηλεύεις τα χρώματα κι αν είσαι ο Δημιουργός θέλεις εδώ να μείνεις, εσαεί.

«Άντρια έχεις αναρωτηθεί, από που πήρε το όνομα η Σαντορίνη;» είπε με ενθουσιώδες βλέμμα ο Τώνης.

«Ναι και θα ήθελα να μάθω... το γνωρίζεις Τώνη;»

«Βεβαίως, το όνομα της, προέκυψε πολλά χρόνια πριν, από τους διερχόμενους Φράγκους Σταυροφόρους οι οποίοι για τον ανεφοδιασμό τους στεκόταν κοντά στην εκκλησία της Αγίας Ειρήνης, την οποία αποκαλούσαν Σάντα Ιρίνα» είπε ο Τώνης.

_Άγγελος Μητσόπουλος
(απόσπασμα από το διήγημα "Θέλω να πεθάνω στην Σαντορίνη")