Έπαινος για το ποίημα "Μεσσίας άπειρος"

Ανέλπιστος Σωτήρας!

Η αδερφή μου εργαζόταν σε μία μεγάλη πολυεθνική εταιρία. Ο μισθός της ήταν πεντακόσια ευρώ το μήνα, αν και ο τζίρος της εταιρίας έφτανε πολλά εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Σχεδόν κάθε μέρα έκανε υπερωρίες, απλήρωτες εννοείται, οι οποίες συμπλήρωναν ένα δωδεκάωρο εργασίας την ημέρα. Όπως ήταν λογικό, κάποια στιγμή και αφού είχε φτάσει ο κόμπος στο χτένι, πιέστηκε υπερβολικά και αντέδρασε. Γυρνούσε στο σπίτι και μου τηλεφωνούσε κλαίγοντας.

Ξεχασμένοι απ' όλους!

.

Αδικία. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα τόσο αβίαστα. Έβρεχε ασταμάτητα, τα τζάμια του αυτοκινήτου είχαν θολώσει και το ρολόι έδειχνε τέσσερις παρά δέκα, απόγευμα Δευτέρας.

Μια δυνατή λάμψη διέκοψε τον λογισμό του Τώνη, έστω και για λίγο. Και πάλι η σκέψη συνέχισε το χορό της.

Μονόχρωμοι τοίχοι

"Κάθε μέρα που περνάει κοστίζει σε μας..."  μπλα μπλα μπλα… ακουγόταν από την τηλεόραση. Ήταν το δελτίο ειδήσεων στις οχτώ. Όχι ότι το παρακολουθούσε, απλά είχε ανοιχτή την τηλεόραση, ανοιχτή και τη σκέψη του, που έτρεχε στην ιδέα για την επιχείρηση που ήθελε -και δεν μπορούσε- να ανοίξει. Ένα χώρο πολιτισμού, όπου θα γίνονται διάφορα καλλιτεχνικά δρώμενα. Με το foyer (φουαγιέ) και με μία μεγάλη βιβλιοθήκη, με σκηνή για ομιλίες και συναυλίες και τοίχους μεγάλους

"Μικρό καφέ"

Αφού περπάτησαν στον πεζόδρομο της οδού Αλήθειας, στην κεντρική αγορά της πόλης, έφτασαν στο café.
Η ώρα ήταν 12:30 και το μαγαζί ήταν γεμάτο. Τι πρωτότυπο για μεσημέρι Σαββάτου.
Ο Τώνης μπήκε πρώτος, άνοιξε την πόρτα και μετά από μια γρήγορη ματιά, το βλέμμα του έπεσε σ’ ένα μεσήλικο ζευγάρι που μόλις είχε πληρώσει τη σερβιτόρα κι ετοιμάζονταν να εγκαταλείψουν τις καρέκλες που είχαν «νοικιάσει» για την τελευταία ώρα.