Τα μεγάλα "ΜΟΥ"

Έφτασε (ξανά) η ώρα των "κάλπικων αγελάδων" και των μεγάλων "ΜΟΥ".

Είναι η εποχή που ο "γραφικός πολίτης" γίνεται "Κώστας μου".

Η άβουλη κυράτσα, ανακηρύσσεται σε "Ευτέρπη μου".

Το "θα" μετατρέπεται σε προέκταση της γλώσσας και το τάξιμο σε ένα απέραντο ξερατό. Η αυτοκριτική πηγαίνει περίπατο και το παρελθόν μεταβιβάζεται σε αμέτοχους κομπάρσους.

Κι εσύ καημένε ανθρωπάκο, κρατάς την σημαία της ερυθράς φανφάρας, πιο ψηλά κι από την αξιοπρέπεια των παιδιών σου.

Πούλησες ακόμη και τον ήλιο της πραότητας, το ποτάμι φούσκωσε από υποσχέσεις και γκρέμισε τα γεφύρια των προγόνων μας. Η δάδα δεν άντεξε με τόσο φτύσιμο, έσβησε κι έμεινε η στάχτη. Ξεσήκωσες όλα τα τσόλια απ' το κατώι και τα πουλάς για μεταξωτά στρωσίδια. 

Πέσε κοιμήσου κι όταν θυμηθείς ποιος είσαι ξύπνα και τα λέμε!

-Άγγελος Μητσόπουλος-

(Ποιητής, συγγραφέας)

Σαν τ’ όνειρο

Σαν τ’ όνειρο που ανθίζει

σαν τη γη που μας ανέχεται

η σημαία ανεμίζει

τους περαστικούς ανέχεται.

Μπλε, λευκό, ο αέρας αλμυρός

στο τοπίο μας κρατά

τάμα πλέκει ο ουρανός

και χορεύει στα κλεφτά.

Σαν τ’ όνειρο που θνήσκει

σαν τη φλόγα που μας έκαψε

το ηφαίστειο καπνίζει

κι όμως μια ελπίδα έσταξε.

Σαν τ’ όνειρο που χάσαμε

όταν ήμασταν παιδιά

τον κόσμο δεν αλλάξαμε

μας τελείωσε η μπογιά.

-Άγγελος Μητσόπουλος-

Ένα βότσαλο στην παραλία είσαι

Πολύ χαίρομαι που σε γνώρισα μέσα από το βιβλίο σου "ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ στην ψυχή".
Το είχε τόσο ανάγκη η ψυχή μου αυτή την περίοδο.

Μου άρεσε πάρα πολύ, το ποίημά σου:

Ένα βότσαλο στην παραλία είσαι.
Ενα κύμα στον ωκεανό. 
Η αλμύρα της θάλασσας. 
Τα καλαηδίσματα των πουλιών. 
Εισαι καλοκαίρι. 
Μυρίζω την αύρα σού ως τόν χειμώνα.

Να 'σαι πάντα καλά και να συνεχίσεις να γράφεις τόσο όμορφα....
~Μ.Ζ.