Μοναδικές
στιγμές.
Για
λίγες ώρες σε παλιούς, γνώριμους δρόμους.
Να
προσπαθείς να ακούσεις τις φωνές,
όλων
αυτών που δεν πρόλαβες να συνηθίσεις.
Όλα
μοιάζουν τόσο ίδια μα συγχρόνως τόσο ξένα.
Μέχρι
και το παλιό γαλάζιο αυτοκίνητο… εκεί.
Αυτός
είναι ο δρόμος μου. Έζησα για λίγο. Ένιωσα πολλά.
Πλέον
χάθηκαν… σαν τα πουλιά που αποδημούν.
Αυτή
είναι η πόλη μου. Που πάντα θα με περιμένει.
Κατηφορίζοντας,
νιώθω αυτό το σφίξιμο στην καρδιά.
Δεν
ξέρω αν θέλω να κλάψω ή να χαμογελάσω
και
να φωνάξω δυνατά…
«η
ζωή είναι τέλεια και οι στιγμές της είμαστε εμείς».
Τελικά
επιλέγω το δεύτερο.
Και
νιώθω να μου χαμογελούν,
οι
παλιοί περαστικοί μου φίλοι.
~ Άγγελος Μητσόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου