Έχουμε (κι) ευθύνες

Είναι εξαντλητικό να παλεύεις μέσα σου και έξω, για το δίκαιο, το αληθινό, το αξιοπρεπές. 

Με θλίβει η αδικία, η αδιαφορία, η κουτοπονηριά.

Είναι επίπονο να αγωνίζεσαι για το πρέπον, για το δίκαιο, για την αλήθεια.

Στις αυλές, στις πλατείες, στις πόλεις, στα χωριά.

Με εξουθενώνει το έγκλημα που θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί.

Η ολιγωρία. Η αδικοπραξία. Η απάθεια. Η ημιμάθεια.

 

Γράφω με μια ρετσίνα στο χέρι. Δεν πίνω, την μυρίζω.

Ρετσίνι, πεύκα, αγέρας.

Αμπέλια, τρύγος, χυμοί.

Στήσανε χορό. Αρχαίο. Πυρρίχιο.

 

Βρέχει, βγαίνει ήλιος. Διαδοχικά. Δεν αρκεί.

Που είναι η αλλαγή;

Μια χάνεται στα ύψη. Μια στα βάθη. Μια στο έδαφος.

Αντέχει. Σκορπά, εδώ κι εκεί.

Αντέχω. Μαχάτμα, Κεμάλ, Οδυσσέα.

 

- -  - -

 

Οι ανασφάλειες, το άλλοθι των ιθυνόντων, δεν θα με πνίξουν.

Έχουμε (κι) ευθύνες Κυρίες και Κύριοι. Ακουμπώ προσεκτικά τον λίθο στην γη!

 

~Άγγελος Μητσόπουλος

(ένα προβληματισμένο ον, ίσως ποιητής, ίσως συγγραφέας)