Το πρώτο αχ

              

Σε μια στιγμή σε είδα και πέρασαν τα χρόνια.

Δεν ζήσαμε μαζί, περπατήσαμε κι αφήσαμε τα βήματα μας.

 Εκεί που ήρθες εσύ κι αλλάξαμε στροφή

δεν στρίψαμε στον δρόμο μ' αφήσαμε το στίχο.

 Λες κι ήταν ένα θαύμα που ζήσαμε για λίγο

σαν το κύμα στο βράχο, σαν τον ήλιο που δύει.

 Στης άνοιξης τη φέξη δεν είπαμε πολλά

έγινε σε μια νύχτα το όνειρο... πνοή.

Αν δεν ερχόσουν εσύ κάπου αλλού θα ξενυχτούσα

κι ας ήταν καλοκαίρι το φόντο στην καρδιά.

 

Βρήκα και μια γυναίκα κι ας ήταν απ' αλλού

φερμένη σαν καράβι που ψάχνει πέλαγος.

 Τι να μας πει για αγάπη είχες στα μάτια χθες

δεν νύχτωσε ακόμη, είναι κι εδώ πρωί.

 Να 'μενες λίγο ακόμη αυτό είχα ζητήσει

δεν έφτασαν τα φιλιά ούτε στο πρώτο αχ.

 Βαθιά η νύχτα φεύγει κι έρχεται άσπρη φέξη

δεν άντεξε το κατάρτι πνίγηκε στην ελπίδα.

 Χωρίς εσένα αγάπη, ούτε φιλιά θα είχα

ούτε έρωτα αλήτη, μα έχω άλλες δέκα!

~Άγγελος Μητσόπουλος